19 stycznia 2018, 17:13
Pamięć... Coś ciekawego... Czasem nie chce się pamiętać, a jednak...
Wczoraj była Msza św. za Mamę. Były Jej koleżanki i zaczęły wspominać jaka była i jak jest im Jej brak. A ja nie czuję braku, czuję przeważnie ulgę. Czy to potwierdzenie tego, że Mama miała rację? Może i tak, ale mam - szczerze mówiąc - to w d...pie. Jest mi dobrze tak jak jest.
Najlepsza rodzina to ta z wyboru czyli On. Dla Niego zrobię wszystko. Najgorsze to, że On jest coraz starszy i zauważam tego symptomy, niestety. Cokolwiek bym Mu wmawiała to jednak wiem jak jest. Martwi mnie, że nieuchronnie zbliża się czas, że i On przejdzie w sferę wspomnień i braków. Tyle, że ten brak będzie dla mnie bardzo dotkliwy. Nie chcę tu zostać sama! Bez Niego życie może okazać się niemożliwe mimo posiadania męża i syna.
Paradoks - z Nim życie jest niemożliwe i bez Niego życie jest niemożliwe.