13 września 2020, 19:24
Dawno nic nie pisałam, ale jakoś nie ma czasu albo ochoty. Dla spełnienia kronikarskiego obowiązku trzeba jednak od czasu do czasu tu zaglądnąć.
Mamy od marca 2020 roku pandemię koronawirusa. Jest tak, jak nigdy nie było. Teraz już jakby normalnie - maseczki i dezynfekcja zostały, trochę procedur w szkole i nie tylko. Ale od marca do czerwca pracowaliśmy zdalnie. Dziwne to było... Szkoła bez uczniów... Każdy zamknięty w domu, z zaleceniami nie wychodzenia bez potrzeby. Dobrze, że są psy i można było chociaż z nimi chodzić na spacery. Zalecano brak kontaktów społecznych, brak imprez - nawet rodzinnych, ograniczenie wyjazdów.
To akurat mi pasowało, bo jakoś mobilna szczególnie to ja nie jestem.
W sumie to dobrze, że nie mamy już bliskiej rodziny gdzieś dalej i nie trzeba było się szwendać. Bardzo mi się to podobało...
Szkoda tylko, że przez to ograniczenie kontaktów oddaliliśmy się fizycznie od siebie, bo mentalnie to chyba jeszcze zbliżyliśmy. Mowa oczywiście o Nim i o mnie.
Nie wiem, jakby wyglądałoby moje życie w czasie pandemii gdyby żyła Mama. Chyba byłoby dużo spięć... Jej nie wytłumaczyłby nikt, że nie można się spotykać, nie powinno się odwiedzać itp.
Jak żyję? Dobrze! Jestem wolna i sama o sobie stanowię. Nikt nie mówi mi co muszę, albo i nie... czuję się dobrze jak nigdy wcześniej... dojrzałam wreszcie i jestem szczęśliwa...
Dom pięknieje, żyje się w nim coraz lepiej i wygodniej. Młody odpowiedzialny. Jestem z Niego dumna! Potrafi pomagać i to jest super!
Jednym zdaniem - nigdy nie było mi lepiej i oby tak zostało!