Uczę się żyć...

Chyba jednak jestem złą córką.

Od pogrzebu nie byłam w Mamy mieszkaniu. Nie czuję potrzeby. Nie kontaktuję się zbyt często z Mamy mężem. No może tylko wtedy gdy jest Msza za Mamę. I tak naprawdę - na razie przynajmniej - czuję ulgę.

Nie muszę wreszcie niczego udawać, na siłę wyrażać entuzjazmu. Mogę być panią swego losu w pełnym tego słowa znaczeniu. Do tej pory zawsze miałam z tyłu głowy "co mama na to". Teraz nie mam tego problemu.

Nie mam też jakiegoś poczucia, że Mama patrzy na mnie z góry, że jest ze mną cały czas. Nie mam żadnego przeświadczenia czy też przekonania, że pilnuje mnie, jak to niektórzy mówią. Nie mam kontaktu i niech tak będzie.

Ja w ogóle ze zmarłymi nie odczuwam jakiejś wspólnoty, jakiegoś szczególnego związania. Nie mam tego, ale jak potrzebuję wcześnie wstać to pomaga "wieczne odpoczywanie":-)

Pamięć... Coś ciekawego... Czasem nie chce się pamiętać, a jednak...

Wczoraj była Msza św. za Mamę. Były Jej koleżanki i zaczęły wspominać jaka była i jak jest im Jej brak. A ja nie czuję braku, czuję przeważnie ulgę. Czy to potwierdzenie tego, że Mama miała rację? Może i tak, ale mam - szczerze mówiąc - to w d...pie. Jest mi dobrze tak jak jest.

Najlepsza rodzina to ta z wyboru czyli On. Dla Niego zrobię wszystko. Najgorsze to, że On jest coraz starszy i zauważam tego symptomy, niestety. Cokolwiek bym Mu wmawiała to jednak wiem jak jest. Martwi mnie, że nieuchronnie zbliża się czas, że i On przejdzie w sferę wspomnień i braków. Tyle, że ten brak będzie dla mnie bardzo dotkliwy. Nie chcę tu zostać sama! Bez Niego życie może okazać się niemożliwe mimo posiadania męża i syna.

Paradoks - z Nim życie jest niemożliwe i bez Niego życie jest niemożliwe.

Kończy się paskudny dla mnie rok 2017. Na szczęście:) To był zdecydowanie zły rok. On był dwa razy w szpitalu, Mama kilka razy w szpitalu, potem hospicjum i koniec. Syna zostawiła dziewczyna. Mam nadzieję, że ten Nowy 2018 Rok będzie lepszy.

Koniec roku to czas podsumowań. To jeszcze o trudnych stosunkach z Mamą.

O podcinaniu mi skrzydeł...

Jak mogłam osiągnąć sukces jeżeli ciągle byłam gaszona. Dziś wiem, że nie wolno ograniczać dziecku pasji, że nie wolno go demotywować, poniżać. A ja jeśli znalazłam sobie coś ciekawego to zaraz było, że to nie dla dziewczynek, nie dla mnie. Nawet zbierać musiałam coś sensownego wg Mamy - znaczki, monety. Moja kolekcja opakowań po czekoladach była tylko moja i trochę tajna.

Zajęcia pozalekcyjne też wybierała mi Ona - a potem był żal, że ja nie chcę chodzić, że jestem niewdzięczna. Raz wracając z jakichś zajęć zatrzymałam się z kolegami na górce i zjeżdżaliśmy. Miałam frajdę i przez chwilę byłam wolna. Niestety, Mama na tej górce mnie znalazła i w domu dostałam solidne lanie pasem. Odechciało mi się kolegów.

W podstawówce przez jakiś czas nie chodziłam na religię. Taki mój bunt. Religia była przy parafii, to ułatwiało sprawę. Wydało się, gdy mój Katecheta przyszedł po kolędzie. Lanie było konkretne, oczywiście pasem.

Szkołę wybrałam na przekór wszystkim, a i tak okazało się, że Mama zna tam kilka osób i już nie było tak fajnie.

Uciekłam do zakonu. Niestety, nie byłam pełnoletnia i Siostra Przełożona odwiozła mnie do domu. Mama oczywiście o klasztorze słyszeć nie chciała.

Moja prywatność? A co takiego?

Studia wybrałam sama, daleko od domu i to był najlepszy czas w moim życiu. Wakacje w domu były trudne. Jak dostałam kartkę od kolegi księdza to była zaraz awantura, że wiążę się z księdzem. A to nic nie było... Jak inny kolega, też ksiądz, napisał, że jesteśmy razem na zawsze (w przyjaźni) awantura była okropna z płaczem i histerią. Potem ciche dni. I to ja musiałam przepraszać...

Skończyłam studia, wyszłam za mąż, wyprowadziłam się z domu. Każda wizyta Mamy u nas to kontrola.  Sanepid, CBA, CBŚ w jednym. To źle zrobione, tu nie posprzątane, po co to?

Z czasem przestałam się tym przejmować. Obojętne mi było, czy przyjadą, czy nie. Coraz mniej kontaktów. I to zaczęło robić mi dobrze. Uspokoiłam się i przestałam przejmować. Nie ukrywam, że On mi w tym bardzo pomógł.

Teraz cóż? Jestem szczęśliwa. I to dzięki Niemu i przez Niego. Mam własną przestrzeń, do której nikogo nie wpuszczam. To mój azyl, moja odskocznia. Wentyl bezpieczeństwa.

No tak. Minęły. I nie było tak źle. Pogoda niezła, a więc można było spacerować. I całe szczęście! Najgorsza nostalgia dopadła mnie w Wigilię, ale udało mi się szybko ogarnąć. Potem było już dobrze.

Najlepsze w tym wszystkim to, że nie trzeba było nigdzie jechać, zbierać się i siedzieć w "gościach". Był u nas tylko On. I byliśmy chwilę razem na spacerze. To krótkie chwilki, ale obecnie trzeba i takie zbierać, bo na inne nie ma na razie szans. Trudny to czas dla nas. Wydawało by się, że powinno go być więcej, ale... Znowu te cholerne obowiązki. Mijamy się w czasie i przestrzeni i nie możemy się spotkać.

Nie mówię już o "innych" rzeczach. Tak dawno nie było między nami intymności. Zawsze jest ktoś, ciągle jest coś. A obydwoje już bardzo tęsknimy, tak bardzo, że zaczynamy popełniać błędy, z których ktoś średnio inteligentny - na szczęście to nie mój mąż - mógłby odczytać naszą relację.

To będą Święta bez Mamy. Pierwsze. A właściwie drugie, ale pierwsze takie ostateczne, bez odwrotu. Będziemy tylko we czwórkę i zwierzaki. Mąż Mamy gdzieś tam, brat za granicą... Trudny czas... Właściwie to zaczęłam trochę tęsknić za Mamą "z okazji Świąt". Tak to już wszystko sobie poukładałam, staram się nie myśleć, nie wracać pamięcią... Trudne to jest i nikt pewnie tego nie zrozumie, kto nie przeżył.

Nasze relacje z Mamą odkąd pamiętam były "dziwne". Liczył się brat, bo on był planowany. Ja byłam z wpadki i przeze mnie musiał być ślub. No cóż, ja się nie prosiłam na świat, ale czasem słyszałam pretensje mojej Mamy, że nie doszło do niczego, a ja się pojawiłam  No cóż.. Potem zawsze byłam ta gorsza, zawsze lepszy był brat. Mnie - w pojęciu Mamy - nie powiodło się w życiu. Nie tak je sobie wyobraziła. Jakby wstydziła się tego jaka jestem, kim jestem. Nawet przy spotkaniach ze znajomymi kłamała, że jestem dyrektorem... To mnie bolało, ale nigdy Jej tego nie powiedziałam. Nawet to, że akceptowała odmienność brata, a nie cieszyła się moją normalną rodziną bardzo mnie dotykało. Ale cóż... Zawsze byłam gorsza. Nie potrafiłam Jej tego nigdy powiedzieć, nie chciałam zaczynać wzajemnych pretensji, dusiłam w sobie. Dopiero po Jej śmierci "wygadałam" to na jakimś spacerze głośno i pomogło. Jakbym zrzuciła z siebie ciężar. Teraz jest lepiej, nie czuję bólu  Ale nie mam też ochoty na rodzinne spotkania. I dobrze jest!